اتیلن پس از آمونیاک پرمصرف‌ترین ماده پایه پتروشیمی است. بسته به نوع خوراک، فناوری‌های متعددی برای تولید اتیلن وجود دارد، اما روش عمده تولید آن کراکینگ با بخار (Steam Cracking) ترکیبات هیدروکربنی است. استفاده از روش‌های تبدیل زغال‌سنگ به الفین (CTO) و تبدیل متانول به الفین (MTO) از دیگر روش‌های تولید اتیلن هستند که بیشتر در چین رواج دارند. هیدروژن‌زدایی از اتانول نیز یکی از روش‌های قدیمی تولید اتیلن در در برخی شرکت های کوچک و متوسط است.
هزینه‌ی احداث واحدهای اتیلن به نوع خوراک و فرایند مورد استفاده وابسته است. معمولا خوراک اتان، هزینه‌‌های ثابت و عملیاتی کمتری نسبت به خوراک‌های سنگین‌تر مانند نفتا، میعانات یا نفت‌گاز دارد. زیرا علاوه بر کنترل آسان‌تر شرایط عملیاتی، محصولات جانبی کمتری نیز تولید می‌کند و در نتیجه هزینه جداسازی پایین‌تری دارد. ظرفیت متداول واحدهای جهانی تولید اتیلن بین ۰.۷ تا ۱.۵ میلیون تن است و به دلیل حجم بالای تجهیزات مورد نیاز و گستردگی زنجیره ارزش، هزینه‌ی ورود به این صنعت برای شرکت‌های کوچک بسیار بالا می‌باشد. بنابراین معمولا شرکت‌ها با سرمایه‌گذاری مشترک اقدام به احداث این واحدها می‌کنند تا خطرات سرمایه‌گذاری را کاهش دهند.
کاربر گرامی دسترسی کامل به این محتوا برای اعضای ویژه VCMStudy در نظر گرفته شده است. در صورتی که عضو سایت هستید، وارد حساب کاربری خود شوید، در غیر این صورت ابتدا در سایت ثبت‌نام نمایید و سپس اشتراک تهیه کنید. کاربر گرامی دسترسی کامل به این محتوا برای اعضای ویژه VCMStudy در نظر گرفته شده است. متاسفانه شما اشتراک فعال ندارید، لطفا ابتدا اشتراک مورد نظر خود را تهیه/تمدید نمایید.
