فرایند تصفیه هیدروژنی
آلاینده های گوگردی یکی از ترکیبات موجود در برش های مختلف هیدروکربوری در صنایع پالایشی و پتروشیمایی می باشند. در واقع در یک پالایشگاه بعد از تقطیر نفت خام و تبدیل آن به برش های سبک تا سنگین، ترکیبات گوگردی نیز در تمامی محصولات حاصله از تقطیر توزیع می شوند که طبیعی است که ترکیبات سنگین تر سهم بیشتری از گوگرد را در خود خواهند داشت. بررسی ها حاکی از آن است که با گذشت زمان و سنگین تر شدن نفت خام ورودی به پالایشگاه ها، میزان ترکیبات گوگردی نیز در برش های هیدروکربوری از برج تقطیر نیز بیشتر شده است. از طرف دیگر با توجه به اعمال مقررات زیست محیطی مبنی بر تولید فراورده های پالایشی از جمله بنزین و دیزل منطبق با استانداردهای کیفی و زیست محیطی، پالایشگران را به سمت استفاده از فرایندهای کاهش میزان گوگرد و ترکیبات آلاینده در برش های هیدرورکربوری هدایت کرده است. در این بین یکی از مهمترین فرایندهای کیفی سازی موجود در صنایع پالایشی، فرایندهای تصفیه هیدروژنی (Hydro Treating) برش های مختلف موجود در یک پالایشگاه است.
اولین واحدهای تصفیه هیدروژنی در سال ۱۹۴۶ مبتنی بر کاتالیست بوکسیت و البته بدون استفاده از هیدروژن توسعه داده شده است. در سال ۱۹۵۰ نیز با استفاده از کاتالیست کبالت/مولیبدن بر روی پایه بوکسیت عملکرد این کاتالیست و فرایند بهتر گردید. در ادامه با تزریق هیدروژن در حین فرایند تصفیه هیدروزنی بازدهی این فرایند ارتقا پیدا کرد. نهایتا از گاما آلومینا به عنوان پایه در این کاتالیست به جای بوکسیت استفاده گردید که موجب بهینه شدن عملکرد این کاتالیست گردید. در حال حاضر با توجه به برش هیدروکربوری مورد نظر جهت تصفیه، کاتالیست های مختلفی مبتنی بر دو نوع ماده فعال کبالت/مولیبدات و همچنین نیکل/مولیبدات بر روی پایه گاما آلومینا مورد استفاده قرار می گیرد.
