گاز سنتز

به مخلوط دو گاز مونواکسید کربن و هیدروژن در نسبت های مختلف، گاز سنتز خطاب می شود. این ماده میانی به نوعی دروازه ورود به محصولات با ارزش است. با توجه به مصرف قابل توجه این ماده در صنعت پتروشیمیایی دنیا، فرایندهای مختلفی جهت تولید گاز سنتز توسط شرکت ها توسعه داده شده است. در سال ۲۰۱۴ در کل دنیا چیزی در حدود ۳۰۰ میلیون تن گاز سنتز برای مصارف مختلف تولید شده است که سهم عمده آن متعلق به سه محصول آمونیاک، متانول و هیدروژن خالص است. همان طور که اشاره شد، گاز سنتز تنها یک ماده میانی (Precursor) جهت تولید سایر محصولات نهایی می باشد لذا بلافاصله بعد از تولید، این ماده توانایی تبدیل به؛

• متانول

• آمونیاک

• هیدروژن با خلوص بالا

• سوخت های مایع (فرایند فیشر تروپش)

• محصولات شیمیایی (دی متیل اتر، اگزالات، اتیلن گلایکول)

در سال ۲۰۱۴، ۶۹ درصد از گاز سنتز تولیدی مبتنی بر خوراگ ذغال سنگ بوده است. مایعات هیدروکربوری و گاز طبیعی نیز به ترتیب با ۱۴ و ۱۳ درصد جایگاه دوم و سوم خوراک های مصرفی جهت تولید گاز سنتز را دارا می باشند.

سهم قابل توجه ذغال سنگ جهت تولید گاز سنتز به دلیل بهره برداری حداکثری کشور چین از منابع ذغال خود جهت تبدیل به مواد با ارزش می باشد. منطقه آسیای پاسیفیک ۳۲ درصد ذخایر ذغال سنگ دنیا را در خود جای داده است و دو منطقه اروپای مرکزی و شرقی و همچنین آمریکای شمالی به ترتیب با ۳۰ و ۲۷ درصد در جایگاه دوم و سوم قرار دارند. در بخش مصرف نیز منطقه آسیای پاسیفیک با محوریت کشور چین، سهم ۷۱ درصدی در استخراج و استفاده از ذخایر ذغال سنگ را دارا می باشند.

به نظر می رسد دولت چین با ایجاد مزیت قیمت پایین ذغال سنگ، توانسته است پای سرمایه گذاران زیادی را به کشور چین جهت احداث واحدهای مختلف از جمله تبدیل ذغال سنگ به الفین های سبک (CTO) باز نماید. این در حالی است که محاسبات سرانگشتی حاکی از آن است که حجم سرمایه گذاری ثابت و همچنین سرمایه در گردش مجتمع های CTO چیزی در حدود ۲ برابر مجتمع های تبدیل گاز طبیعی به الفین های سبک (NGTO) می باشد.